We found Nemo!

Vroeger mochten we mee naar de Chinees wanneer er een keer niet gekookt werd thuis.
Het hoogtepunt voor mij was dan het AQUARIUM. Okay, nog net iets gaver was het schilderij met waterval en semi regenboog, waarbij het water er net leek af te vallen, maar het aquarium was een mooie tweede plek.
Wanneer papa dan no. 128 bestelde, met sambal-bij, wachtten we op een bankje, waar ik in ieder geval niet op bleef zitten. Het aquarium lonkte; zulke mooie visjes, met kleuren zó prachtig.
Deze herinnering kwam in gedachten toen we vanmiddag het geluk hadden in een prachtige onderwater wereld terecht te komen!
Na de ‘relax’ dag gister hadden we het geluk dat het vandaag een prachtige zonnige dag was. In het water kom je er achter dat mèt zon, er veel beter zicht is! Dus geluk bij een ongeluk, of, het heeft gewoon zo moeten zijn, dat we vandaag op de boot gingen en niet gister.

Na een heerlijk ‘American breakfast’ wacht onze goedlachse Emal, die overigens lijkt op de Green Mile acteur, maar dan Indonesisch, ons op het terras op. Ook hij heeft de app Google translate geïnstalleerd, zodat hij ons om 8.46 laat weten: ’De boot komt om 9.00, weet je dat?’
Om 9.17, tis vakantie he, komt er een speedbootje het strand tegemoet, waarvan wij alle 3 zeggen: Miami Vice. We klimmen in de boot, de schipper ploft op zijn stoeltje en met een aantal knopen zetten we koers naar het eiland aan de overkant!
Wind in de haren, zon op de bol, man, dit is vakantie!
Er wacht ons een versgezet bakkie, voordat Rambli, de schipper, onze snorkelspullen uitdeelt.
Ingesmeerd, en met kleding aan, laten we ons verrassen door de wereld onder het wateroppervlak.
In eerste instantie roept M: ik ben denk ik in een vorig leven in het water aan mijn eind gekomen, want ik vind dit niks. Maar, Bikkers geven niet zo maar op, dus de snorkel weer op, flippers weer aan, en gaan! We zien Nemo’s, een rog, zeesterren, zeeslangen, vissen waarvan we naam niet weten, maar die zich zo hebben aangepast aan het leven onder water, dat ze nauwelijks opvallen. Indrukwekkend!
Wanneer je duikbril zeer gaat doen aan je oren en hoofd en je vingers er als koraal uit gaan zien, is het tijd voor lunch! De vrouw van de schipper is druk geweest en heeft een snorkelwaardige lunch gemaakt. Gefrituurde kokosballetjes, anderhalve gegrilde vis, rijst en heerlijke Indisch bereidde groenten.
Nadat we de restjes aan de bedelende katten hebben gegeven, wandelen we even over het eilandje. Prachtige huisjes, een dame die klappermelk verkoopt, toch niet heel lekker, een moskee en mensen die genieten van zondagse rust. Op de houten pier drogen visjes, die waarschijnlijk een uur geleden nog onder ons zwommen. De manier waarop ze te drogen liggen, is surreëel.
We gaan voor een tweede maal a la Sonny en Crocket op de boot en Rambli brengt ons naar prachtig koraal. Op een gegeven moment kijk ik naar links en zie daar mijn broer en zus. Alle 3 laten we ons gewichtsloos door de stroming meevoeren, onderwijl genietend van het moois onder ons. Het lijkt wel of we vliegen! En dan besef ik wat een dikke bofkont ik ben! We mogen met zijn 3-en zo veel moois beleven!
Morgen ochtend gaan we naar Malino, met onderweg een stop bij Kampili, de plek waar het interneringskamp waar papa en zijn moeder, broer en zussen hebben gezeten, in de jaren 40 heeft gestaan. We worden om 7.30 opgehaald. Dat betekent weer vroeg opstaan (ja, we zijn dan wel op vakantie, maar er is nog geen enkele dag uitgeslapen hoor!). Omdat we zo vroeg op moeten morgen, maken we van de nood een deugd en doen we de zonnegroet echt bij zonsopkomst, op het strand!

Op de weg terug naar ‘ons’ strand zitten er ook twee buurjongetjes van Rambli op de boot. Niet ouder dan 5 of 6 jaar. En dan denk je wel weer even aan thuis.

Op het terras dan ook snel na het opfrissen en tas pakken even thuis gecontact, om daarna wederom te eten bij het naast gelegen resort, waar het uitzicht net iets mooier is dan hier… Helaas waren er meer wolken dan zonnestralen. Ach, je moet altijd wat te wensen hebben, niet waar?