De andere kant van Makassar
Door: BB
Blijf op de hoogte en volg M,A en B
25 Januari 2019 | Indonesië, Parepare
First stop, Fort Rotterdam.
Een fort, uit ongeveer 1667 en veroemd naar de geboorteplaats van de VOC heer Spielman, wat tegenwoordig dienst doet als een groot museum. Van gids Andi krijgen we in een sneltreinvaart uitleg bij alle stukken die in het museum zijn ondergebracht. Het leukst vind ik de onderdelen die over Toradjaland gaan, de geboortestreek van papa.
We rijden vervolgens op weg naar de haven van Makassar wanneer M vraagt of we even lijm kunnen kopen om de slippers te fixen. Andi heeft zo zijn contacten en voor we het weten rijden we de subburbs van Makassar in om bij een 'winkeltje' te stoppen dat doet in loodgieter, schilder en timmermans-waar? Met M's slippers loop ik naar binnen om breedlachend door de aanwezigen met verbaasde blik te worden begroet. Andi is thuis klusjesman, als hobby, meldt hij. Hij pakt de tube lijm en begint vakkundig de zolen te repareren, tot hilariteit van de mensen in de 'winkel'. Ik zit er bij en kijk er naar en lach vrolijk mee.
Met iedereen zijn schoenen weer aan, komen we in de haven aan. Hier blijken we een heuse bezienswaardigheid? Het was ons al opgevallen dat men waarschijnlijk hier niet veel toeristen ziet, maar hier worden we 2 keer gevraagd of we alsjeblieft met hen een selfie willen maken. 'Zo voelt het dus om beroemd te zijn' concluderen we.
De ons beloofde boottocht start niet hier in de haven, maar in het een tijdje rijden verder op gelegen ecogebied Ramangramang; niet te verwarren met Marangmarang, zoals wij het noemden omdat we het niet bleken te kunnen onthouden :P
We werden in een klein haventje welkom geheten in een lange smalle boot, met een type harley davidson buitenboordmotor...Ramangramang is de een na grootse kalksteen groeve ter wereld; in de uitgravingen is een rivier ontstaan. Aan deze rivier zijn dorpjes (3 huizen per dorp) gevormd en is er een ecolodge.
Zo ongelooflijk mooi en, op de buitenboordmotor na, stil! Met prachtige bomen en bloemen, roofvogels, vlinders en een heuze leguaan die zich gracieus door het water beweegt.
Na 10 minuten varen leggen we aan. We zijn uitgenodigd om te lunchen in het huis van schipper. De weg daar heen leidt langs drassige paadjes en gerecyclede autobanden die dienst doen als looppad. Aan het eenvoudige huisje is een veranda gemaakt, waar de meest goddelijk klaargemaakte kip, tezamen met nog een aantal gerechten, op ons staan te wachten. Met een uitzicht! Prachtig! Dik heeft wel eens gezegd nadat hij in Indonesië was terug geweest, 'ik weet nu waar God woont....' Ik begin te snappen wat hij daarmee bedoelt.
Na de lunch en een rondje in 1 van de dorpjes zijn we drie uur door elkaar gehutst in het busje op weg naar Pare Pare. De bedrijvigheid op straat is een lust voor het oog. Overal zijn mensen. Bezig met een kraampje of gewoon, op je hurken voor je uit staren. Kinderen die spelen met een tak, of, op een scherm zitten. Want, uit welke laag van de bevolking je ook komt, werkelijk bijna iedereen heeft een telefoon! Ook onderweg worden we door inhalende chauffeurs van auto's en brommers hartelijk toegelachen.
Het hotel hier in Pare Pare heeft een zwembad! A en ik zijn er in gedoken, M maakte fotoos en de mensen die in de Rooftap bar zaten kwamen eens kijken welke idioten er dat bad in doken ;)
Na alweer een Indische maaltijd ;), nog heerlijk in een briesje warme zeewind een biertje en vruchtensap gedronken.
Een fort, uit ongeveer 1667 en veroemd naar de geboorteplaats van de VOC heer Spielman, wat tegenwoordig dienst doet als een groot museum. Van gids Andi krijgen we in een sneltreinvaart uitleg bij alle stukken die in het museum zijn ondergebracht. Het leukst vind ik de onderdelen die over Toradjaland gaan, de geboortestreek van papa.
We rijden vervolgens op weg naar de haven van Makassar wanneer M vraagt of we even lijm kunnen kopen om de slippers te fixen. Andi heeft zo zijn contacten en voor we het weten rijden we de subburbs van Makassar in om bij een 'winkeltje' te stoppen dat doet in loodgieter, schilder en timmermans-waar? Met M's slippers loop ik naar binnen om breedlachend door de aanwezigen met verbaasde blik te worden begroet. Andi is thuis klusjesman, als hobby, meldt hij. Hij pakt de tube lijm en begint vakkundig de zolen te repareren, tot hilariteit van de mensen in de 'winkel'. Ik zit er bij en kijk er naar en lach vrolijk mee.
Met iedereen zijn schoenen weer aan, komen we in de haven aan. Hier blijken we een heuse bezienswaardigheid? Het was ons al opgevallen dat men waarschijnlijk hier niet veel toeristen ziet, maar hier worden we 2 keer gevraagd of we alsjeblieft met hen een selfie willen maken. 'Zo voelt het dus om beroemd te zijn' concluderen we.
De ons beloofde boottocht start niet hier in de haven, maar in het een tijdje rijden verder op gelegen ecogebied Ramangramang; niet te verwarren met Marangmarang, zoals wij het noemden omdat we het niet bleken te kunnen onthouden :P
We werden in een klein haventje welkom geheten in een lange smalle boot, met een type harley davidson buitenboordmotor...Ramangramang is de een na grootse kalksteen groeve ter wereld; in de uitgravingen is een rivier ontstaan. Aan deze rivier zijn dorpjes (3 huizen per dorp) gevormd en is er een ecolodge.
Zo ongelooflijk mooi en, op de buitenboordmotor na, stil! Met prachtige bomen en bloemen, roofvogels, vlinders en een heuze leguaan die zich gracieus door het water beweegt.
Na 10 minuten varen leggen we aan. We zijn uitgenodigd om te lunchen in het huis van schipper. De weg daar heen leidt langs drassige paadjes en gerecyclede autobanden die dienst doen als looppad. Aan het eenvoudige huisje is een veranda gemaakt, waar de meest goddelijk klaargemaakte kip, tezamen met nog een aantal gerechten, op ons staan te wachten. Met een uitzicht! Prachtig! Dik heeft wel eens gezegd nadat hij in Indonesië was terug geweest, 'ik weet nu waar God woont....' Ik begin te snappen wat hij daarmee bedoelt.
Na de lunch en een rondje in 1 van de dorpjes zijn we drie uur door elkaar gehutst in het busje op weg naar Pare Pare. De bedrijvigheid op straat is een lust voor het oog. Overal zijn mensen. Bezig met een kraampje of gewoon, op je hurken voor je uit staren. Kinderen die spelen met een tak, of, op een scherm zitten. Want, uit welke laag van de bevolking je ook komt, werkelijk bijna iedereen heeft een telefoon! Ook onderweg worden we door inhalende chauffeurs van auto's en brommers hartelijk toegelachen.
Het hotel hier in Pare Pare heeft een zwembad! A en ik zijn er in gedoken, M maakte fotoos en de mensen die in de Rooftap bar zaten kwamen eens kijken welke idioten er dat bad in doken ;)
Na alweer een Indische maaltijd ;), nog heerlijk in een briesje warme zeewind een biertje en vruchtensap gedronken.
-
25 Januari 2019 - 12:10
Finn Bikker:
Dat is wel echt leuk en mooie foto’s -
25 Januari 2019 - 12:55
Elies:
Wat leuk om te lezen en te zien: we maken onze reis (april 2017) op.ieuw mee! Ik ben toen niet dat zwembad in gegaan, voelde me teveel bekeken, haha
Morgen door naar Mamasa? -
25 Januari 2019 - 13:50
Leen Den Boer:
Prachtig om te lezen wij kennen het gevoel
Rosalien en leen -
25 Januari 2019 - 14:25
Edwin:
Mooi hoor! -
25 Januari 2019 - 15:40
Carmen:
Super gaaf!! Al zo veel mooie indrukken en gewoon nog twee weken te gaan :) Enjoy!! -
25 Januari 2019 - 18:48
Ilse:
Wat ziet het er prachtig uit! Xxx -
25 Januari 2019 - 21:26
M,A En B Bikker:
@Elies, nu onderweg naar Mamasa! -
26 Januari 2019 - 05:22
Roy:
Mooie indrukken en leuk om “mee te reizen” -
28 Januari 2019 - 07:15
Liliane:
Wat een leuke verhalen om te lezen en zo jullie reis een beetje mee te kunnen beleven.
-
28 Januari 2019 - 10:01
Jan Tieland:
Ik voel me weer een beetje in Indonesie.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
