De karbouw met de blauwe ogen

De karbouw met de blauwe ogen
Bruine haren, bruine ogen. Vroeger wilde ik net als mijn broertje en zusje heel graag blauwe ogen en blond haar hebben maar helaas. In Nederland word je niet meer waard met blauwe ogen en blonde haren. Maar in Torajaland worden karbouwen met een lichte huid en blauwe ogen op handen gedragen en zijn heel veel meer waard dan hun donkere broeders. De karbouw wordt in Torajaland zijn hele leven vertroeteld. Elke dag minimaal 2 keer gewassen en geborsteld door zijn persoonlijke verzorger. En geloof het of niet, ook helemaal gemasseerd. Dat lijkt ons ook wel wat. De karbouw is een offerdier, een statussymbool en speelt een rol in vele mythen. Als er iemand overlijdt, bepalen het aantal karbouwen en andere geschenken hoe belangrijk de overladene was. Het dier heeft een prachtleven maar belandt vroeg of laat als biefstukje bij een ceremonie. Dat hebben we gisteren gezien…
We bezoeken de karbouwenmarkt in Rantepao waar tientallen karbouwen staan. Bijna allemaal bruin of zwart. Met een ring door hun neus staan ze vast aan een touwenconstructie die over het hele plein loopt. En opeens staat daar die lichte karbouw met prachtige blauwe ogen. Daar zal op de markt heel veel geld voor neergeteld worden en hij zal op een later moment geschonken worden aan een belangrijke overledene.
Vandaag zijn we lekker de bergen in geweest. Je voelt je zo nietig als je daar door de mooie natuur loopt met de immens hoge bamboebomen. Koffieplanten langs de weg, zoete aardappelen, sereh. Groentetuintjes hebben ze hier niet nodig want de mensen hier weten precies welke plant of boom van hun familie is en welke niet. Het is erg rustig en soms zoeft er een brommer voorbij. We moeten een beetje grinniken want de ‘groentenman’ komt langs. Een brommer met een hele stellage met allerlei zakjes met van alles en nog wat. Hij stopt bij de huizen die hij tegenkomt. Maakt een praatje, verkoopt wat of niet en rijdt weer verder. Zo heb je hier talloze winkeltjes, kraampjes, brommers die behangen zijn met etenswaar of andere dingen. De mensen in het binnenland kennen weinig stress. Ze doen alles in alle rust, zijn uitermate vriendelijk en gastvrij. Ze hebben vaak 1 taak te doen en die vervullen ze vol overgave. De een is de hele dag op de sawa bezig om rijstplantjes te verpoten. De ander sleutelt aan oude brommers. Het kan maar beter duidelijk zijn. Multitasken hoeft hier niet!
Lopend gaan we onze lunchlocatie tegemoet. Adil de gids heeft wederom een mooie plek uitgekozen. We worden vergezeld door een aantal schoolkindjes dat net uit school komt. Ze vinden het spannend om op de foto te gaan, maar machtig om zichzelf op het scherm te zien!
In Toraja stijl staat op het hoogste punt een restaurant/guesthouse, met uitzicht op Rantepao.
We drinken, uiteraard, weer een Tamarello juice. En genieten opnieuw van de Indische cuisine.
Wij genieten hier optimaal van het eigenlijk niets hoeven doen. Alles is geregeld: de plaatsen waar we heen gaan, de hotels, het busje rijdt voor als we op stap gaan. Geen schooltassen, de vuile was wordt hier gedaan, eten wordt voor ons gekookt. Met de wifi of onze Indonesische sim-card kunnen we elke dag met het thuisfront contacten en dat is heerlijk. Even horen hoe het is. Wat de dag gebracht heeft of gaat brengen. Aangezien we nog niet helemaal zen zijn, doen we nog een heerlijke massage. We zijn in het hotel ongeveer de enige gasten en hebben een hele staf aan personeel tot onze beschikking. Na het eten neemt de spanning wat toe: we spelen potjes Regenwormen en ondergetekende is een beetje te fanatiek (uitslag: gedeelde eerste plaats met A).
We zijn vandaag op de helft en nu al vol van alle indrukken, mooie ontmoetingen en overweldigende natuur…