Niets dan goeds over de doden

Vandaag hebben we vanuit Rantepoa Torajaland wat verder verkend. De karakteristieke huizen met hun daken als schepen en staand op palen. Met ingekerfd hout in zwarte en rode kleuren volgens vaste motieven die een betekenis hebben. Ben je welgesteld dan staan er andere tekens en afbeeldingen op dan wanneer je het wat minder ver geschopt hebt. De huizen worden niet allemaal meer bewoond. In dezelfde stijl gebouwd, maar dan met ronde palen onder het huis ipv vierkante, wordt de rijst opgeslagen. Voedselbron nummer 1 hier op Sulawesi.

Onze gids Adil heeft rondgevraagd of er vandaag nog ergens een begrafenisceremonie is. We hebben geluk want vlak in de buurt is er eentje. We vinden het een beetje spannend want, is het wel gepast om als toerist aan te schuiven. Adil verzekert ons dat men dat ok vindt. De begrafenisrituelen zijn hier in Indonesië zo anders dan bij ons. De dode wordt gebalsemd en soms tot een paar jaar na zijn dood in huis gehouden. Totdat de familie genoeg geld heeft om de begrafenis te regelen en te bekostigen. Het is ook geen treurige gebeurtenis maar juist een mooi samenzijn met zoveel mogelijk familie en bekenden, veel ceremonie en veel te eten en te drinken. De rituelen duren tot wel 7 dagen. Iedereen is netjes en in het zwart gekleed. De genodigden nemen een cadeau mee voor de familie van de overledene. Een varken of een karbouw. Maar dat doe je meestal met wat meer mensen dus de gids adviseert ons om een slof sigaretten te schenken. Beetje apart vonden wij, maar we passen ons graag aan en schenken een slof sigaretten. Bijna iedereen rookt hier trouwens dus daar wordt vast iemand blij mee gemaakt.

Tot zover het vrolijke deel… Als we aankomen liggen er 2 karbouwen op de grond. Liggen ze nu in het bloed? Inderdaad. Ze werden net geslacht en gelukkig hebben we het moment dat ze op de grond vielen niet meegemaakt. Op hetzelfde moment worden er grote varkens uit een vrachtautootje gehaald waar ook nog 40 begrafenisgasten bij zitten. De varkens zijn met de poten vastgebonden en zijn vastgemaakt aan bamboestokken. Ze gillen dat het een lieve lust is. Het is vandaag nog geeneens de offerdag, die volgt nog. De dieren die er nu zijn, worden geslacht en gebruikt om een maaltijd van te bereiden voor al die mensen die er zijn. In no time villen de slagers de 2 karbouwen en hun loon is de huid van de dieren. Daarna komen er nog wat meer mensen die vliegensvlug het hele dier in mootjes hakken en het vlees geroutineerd in porties verdelen. Wij zitten precies boven dit tafereel en het rook best naar. Een stukje verder liggen de varkens tussen de bamboestokken te wachten op hetzelfde lot.

We maken een rondgang over het terrein. Er zijn speciaal voor deze begrafenis allerlei tribunes gemaakt die genummerd zijn. Iedereen zit op een toebedeelde plek. De familie van de overledene loopt naar de grote tribune en ontvangt daar de gasten. Voor hen uit loopt een soort medicijnman die ronddanst en een grote stop met een slangenkop heeft. Een omroeper vertelt van wie de grote cadeaus zijn. Op de varkens zit ook een briefje met daarop de naam van de gever(s) geschreven. Achter op het terrein is een hele grote keukenbrigade bezig om voor iedereen te koken. Enorm grote potten waar van alles kookt. Even verderop zit een man in de boom en snijdt grote palmbladeren af. Die worden gebruikt om op de plek te leggen waar ze bezig zijn met de karbouwen. Tsjonge, wat is dit allemaal indrukwekkend! We zijn er stil van.

We bezoeken een Torajadorp en komen ook langs de babyboom. Als baby’s overlijden en nog geen tandjes hebben, wordt hun lichaampje in een nisje in een grote boom gezet. Na verloop van tijd groeit de boom om het nisje heen. De gedachte hierachter is dat de boom de ziel van de kinderen beschermt tegen kwade geesten. Een stukje verderop zien we begraafplaatsen in de rotsen. De overledenen worden met hun kist in een uitholling in de rotsen gezet. En bij sommige graven worden Tau Tau poppen voor de uitholling geplaatst. We komen ook tal van losse schedels tegen uit kisten die vergaan zijn en niet in een rots geplaatst waren.

In de middag lopen we rond in Rantepao en gaan naar een oud christelijk kerkje uit 1935. Het christendom bestaat hier sinds 1913 toen de eerste zendelingen hier kwamen. Opa en oma Bikker zijn in 1928 gekomen en hadden zich in Mamasa gevestigd. Alles ging toen lopend of te paard. Nu is Rantepao een grote plaats waar wij niet zo heel warm voor lopen. Best druk, alleen maar brommers en auto’s. Misschien kwam het ook door alle indrukken van vandaag dat we wat behoefte aan rust hadden. We hebben vandaag de rust nog gevonden in een heerlijke massage bij Denis’s ergens in een zijstraatje. Alle 3 op een kamertje op de bovenverdieping waar we een heerlijke ontspanningsmassage kregen. We kunnen er weer tegen!